Þrekganga

Þess má geta að menn töldu að Kristinn hefði tekið hundinn sinn og etið hann, en ekki mist hann frá sér við ánna. Töldu það vonlaust að maður gæti gengið alla þessa leið án þess að eta eins og einn hund.

Bestu lýsinguna og eftirmála þessara ferðar má lesa í Hrakningum og heiðarvegum.

Góðr stundir

Kristins er afburðagott, En þessa sögu las ég fyrir margt löngu og hef oft hugsað til hans er ég hef verið á ferð um Sandinn, Og væri ég til í að gera ferð til minninga um hrakninga hans.

Hafðið þið rekist á umræddann bókaflokk eitthverstaðar til sölu gæti verið gaman að eignast hann.

Kv Klakinn

Sælir félagar

Mikið væri ég til í að gera svona ferð og þá þannig að sameinað yrði ganga og jeppar þannig að þar sem ekki er slóði eða ófært bílum verði göngumenn sem þræða leiðina og svo bílar á öðrum leggjum og þannig þræða gönguleið Kristins, Sem ég get hiklaust tekið undir að er einn mesti þrekmaður sem ég hef lesið um (skítt með það þó svo að sögur hermi að hundinn hafi hann etið) og er það þess fyllilega vert að minnast slíkra sem hans og væri gaman að gera þessa ferð að veruleika í sept næsta ár og nota tímann til að lesa sig til í sögu hans og umhverfisins sem hann ferðaðist í það væri verðugt verkefni Litludeildar að hafa það sem fyrstu ferð næsta vetrar og kynna verkefnið vel og reyna að ná til sem flestra hópa göngu-jeppa-hesta-hjólamanna. Og ég er til í þetta verkefni

Kveðja Klakinn

Á grænlandi voru Hundar taldir herramansmatur og ég kynntist grænlending sem sagðist hafa fengið vatn í munnin við að sjá feitann hund en það er einn galli að það þarf að sjóða hundakjöt í nokkra klukkutíma því að það er svo mikið A-vítamín í kjötinu að það getur drepið menn. Ef þetta er rétt sem grænlendingurinn sagði mér þá er útilokað að Kristinn hafi étið hundinn.

Menn hafa nú tíðkað hundaát í gegnum árin. Eitt sorglegasta hundaátið átti sér stað á vesturströnd Grænlands, þegar leiðangur J.P Koch, með þeim Alfred Wegener, Lars Larsen og Vigfús Sigurðsson, varð matarlaus eftir að hafa gengið yfir jökulinn 1913. Þeir höfðu mér sér hund frá íslandi sem Glói hét, og var hann með þeim í vetrarbúðum á austanverðum jöklinum. Eftir 1200km ferðalag yfir á vesturströndina voru þeir matarlausir og alveg að bugast. Það er best að taka þetta beint úr bókinni hans Vigfúsar.

"en ég varð að sjá fyrir Glóa, þótt hart væri. Við brytjuðum ketið í smábita og létum það, sem Lars hafði safnað og við kölluðum grænmeti, með því pottinn. Lokinu af pottinum höfðum við tapað, svo að hann var opinn. Lyngið vildi illa loga. Enn var í steinolíuflöskunni og var því skvett við og við í eldinn, og að síðustu kom að því, að hægt var að njóta réttarins. Mér fannst hann góður, enda gerir sulturinn allt sætt. Verst þótti mér reykjabragðið. Allt hafði þetta tekið um þrjár klukkustundir. Á meðan hafði þokunni létt, svo að við sáum til sólar. Wegener stóð uppi við bjargvegginn meðan hann mataðist, en horfði um leið fram á fjörðinn. Við hinir sátum á byrgisvegginum. Allt í einu segir hann, hvað er þarna úti á firðinum? Er það ísjaki eða bátur með seglum? Við spruttum upp og horfðum í þá átt sem Wegener benti, og allir sögðu, það er bátur."

Sorglegt að sjá bát, og vera enn að smjatta á Glóa.

Hlynur