Jöklar.

Hef nú labbað yfir Tungnahryggjajökul og Barkárjökul (og svo norður eftir Tröllaskaganum, og niður Hlejardalsheiðina) og þetta er aðalega bara bratt. Svo eru þessu fjöll varla fjöll, heldur bara grjóthrúgur sem eru svo lausar í sér að maður má varla hnerra án þess að teikna þurfi upp landakortin á ný

Vélsleðamenn eru eitthvað að leika sér þarna. Eru með lítinn en fínan skála á Tungnahryggjajökli.

Runar.

Það er farið þarna víða um nú orðið á aflmiklum sleðum, enda komast slík tæki nánast hvað sem er, meðan á ökumaðurinn tollir á annað borð á honum. Mér vitanlega hefur ekki verið prófað að fara þarna á bílum, enda er þarna víðast andskoti bratt. En ég myndi ekki útiloka að það sé hægt að komast á öflugum bílum upp úr innanverðum Kolbeinsdal, sem greinist þar í Austurdal og Vesturdal og Tungnahryggur er á milli þeirra. Þetta eru hinsvegar alvöru fjöll þarna á þessu svæði, og margir tindar yfir 1.200 metra og sumir nærri 1.500 metrar. Góð ferða- og örnefnalýsing er í Árbók FÍ 1990, "Fjalllendi Eyjafjarðar að vestanverðu I". Á Tungnahrygg í eitthvað um 1.200 metra hæð, er lítill skáli, sem Ferðafélag Svarfdæla á og rekur. Upphaflega var hann nokkru minni en nú, en var stækkaður nokkrum árum eftir að hann var settur þarna niður. Skálinn var smíðaður á Dalvík og fluttur ósamsettur að Messuholti í Skagafirði, en þar var hann reistur og settur á ýtusleða. Síðan var honum ekið á bíl að Víðinesi í Hjaltadal, og síðan dreginn af jarðýtu yfir í Kolbeinsdal og inn eftir honum og upp Tungnahrygg. Samstarf var með Svarfdælingum og Ferðafélagi Skagfirðinga um þessa flutninga og stóðu Skagfirðingar fyrir flutningnum undir forystu Sigurþórs Hjörleifssonar í Messuholti, sem stjórnaði jarðýtunni, sem dró húsið þarna upp. Undirritaður kom ofurlítið að þessum flutningum, en af núlifandi fólki, sem kom að flutningunum alla leið og gætu sagt frá þeim, má nefna auk Sigurþórs, Hjalta Pálsson, sagnfræðing frá Hofi í Hjaltadal, Björn Fr. Svavarsson frá Lyngholti, sem hefur lengi verið í forystusveit og stjórn LÍV og Braga Skúlason á Sauðárkróki. Fyrst hægt var að skrönglast þetta með ýtuna, hefði ég haldið að hægt hefði verið að fara þetta á sumum kraftmestu bílunum, sem þekkjast nú til dags. Hinsvegar verður að hafa í huga, að jökultungurnar þarna niður í dalbotnana hafa rýrnað óskaplega síðustu tíu árin. En það væri svo sem ekki hægt að fara mikið annað, því bratti er þarna víða óskaplegur og erfitt að komast um nema lenda í miklum hliðarhalla. Sjálfur hef ég farið þarna bæði á vélsleða og eins á gönguskíðum, en það eru orðin allmörg ár síðan ég fór þarna um síðast. Upp af Heljardalsheiði var svonefnd Hákambaleið norður yfir og ofan í Fljót, þá leið hef ég líka farið á vélsleða, en verð að segja eins og er, að ég hefði haldið að það væri hætt við að maður lenti í ógöngum á bíl á þeirri leið.