This topic contains 24 replies, has 1 voice, and was last updated by 
-
Topic
-
Hvað er náttúruverndarsinni?
Þegar ég velti fyrir mér orðinu náttúruverndarsinni kemur fyrst upp í hugann mynd af bónda sem er fæddur og uppalinn í sveit og hefur búið þar alla sína tíð og þekkir landið betur en lófa sinn. Hann leikur hárfínt á duttlunga náttúrunnar með virðingu eins og færasti fiðluleikari á hljóðfæri sitt. Hann getur sagt til um veður og snjólög með því einu að þefa út í loftið. Ég ber virðingu fyrir þessu.
Í huganum birtist mynd af þeim sem velja sér hross til að ferðast um landið, ekki bara á blíðum sumardegi heldur líka í hríðar hraglanda eða bullandi slagveðri svo að það verður að hafa sig allan við að haldast á baki. Ríðandi eftir reiðstígum kynslóðanna sem farið hafa sömu leið frá landnámi. Sannir reiðmenn vindanna þar á ferð. Þessu kann ég vel og ber virðingu fyrir.
Svo er mynd þeirra sem hafa tileinkað sér ferðamáta nútímans, það er að segja ferðamátann minn að fara um á ökutæki til þess að njóta þess sem náttúran hefur upp á að bjóða. Stundum er sá ferðamáti valinn vegna þess að heilsa eða annað kemur í veg fyrir að annað sé í boði.
Hjá þessum hóp hefur safnast upp hafsjór þekkingar um vegi og slóða og hugvitsamlegar lausnir á vandamálum sem upp kunna að kom fjarri byggið ef fararskjótinn bilar. Í þessum félagsskap hef ég kynnst samhygð, hjálpsemi og ómældri þolinmæði auk þess sem jeppamenn eru ólatir að uppfræða þá sem lítið kunna. Þeir leggja líka mikla áherslu á virðingu fyrir landinu og náttúrunni.
Þekking á vöðum og duttlungum stórfljóta er mikil meðal jeppamanna. Þeir vita að ljúf spræna getur á augabragði breyst í beljandi stórfljót. Síðast en ekki síst þarf að hafa vit á að stoppa og snúa við þegar það á við.
Íslensk náttúra er þess eðlis að hún getur verið eina stundina ljúf sem lamb og á einu augabragði umturnast í tryllt óargadýr sem engum eirir. Það er mikilvægt að meta aðstæður rétt og kunna sín mörk. Það getur skilið milli lífs og dauða.
Enn ein mynd kemur upp í hugann. Það er mynd af þeim sem velja að ganga um fjöll og firnindi, velja að rölta um landið og njóta þess sem það býður upp á. Hressir fjallamenn á ferð sem fá náttúruna beint í æð og vekja aðdáun okkar hinna fyrir vikið.
Þó er það þannig að þetta geta ekki allir því hugsanlega vegna aldurs eða heilsu er okkur þessi leið ekki fær og þá er gott að hafa val um annað.
Munum að markmið okkar eru þau sömu við unnum íslenskri náttúru og landinu okkar og finnum gleði og frelsi við að njóta hennar. Það sem skilur okkur að er val okkar á ferðamáta og er mér fyrirmunað að skilja hvers vegna einum ferðamáta er hampað á kostnað annars. Við lestur Hvítbókar sem inniheldur grunn að breytingum á náttúruverndarlögum læðist sá grunur að manni að gangandi ferðamáti sé það sem stjórnvöldum hugnast.
Það ættu allir að geta notið sín ef við sýnum hvert öðru umburðarlyndi og tillitssemi. Það er jú pláss fyrir okkur öll. Látum náttúruvernd og ást á landinu verða okkar sameiningartákn.
Laila Margrét Arnþórsdóttir
-
Replies
-
Sérlega góður og vel skrifaður pistill. Svona skrif hljóta að hjálpa okkur í baráttunni fyrir ferðafrelsi.
Kv. Sigurbjörn
Heyr, heyr! Flottur pistill. Meira af þessu LMA!
kv,
Bergur
Flottur pistill og orð í tíma töluð. Vildi óska að fleiri væru svona þenkjandi.
Góður pistill og lýsir í stuttu máli Ferðamanninum…
Kv. Steinmar
Þetta áttu til – tær snild – er áægð með innleggið um náttúrurverndarsinnann.
Kveðja Didda
Hver er LMA ?
Pistillinn er góður og þess verður að bera nafn höfundar.
Snorri
Fyrirgefið ég gleymdi að setja nafnið mitt undir Laila Margrét Arnþórsdóttir
Við erum stoltir. Klúbburinn á sér bjartari framtíð.
Kv. SBS.
Þannig var það að við í skálanefndinni vorum á leiðinni úr Setrinu í sumar og undir Lóðmundi keyrðum við fram á göngufólk sem var að borða nestið sitt.Þau brostu og kinkuðu kolli til okkar og við til þeirra og svo strax á eftir mættum við hestamönnum og við stoppuðum meðan þeir riðu framhjá og aftur brostu menn,kinkuðu kolli og þökkuðu fyrir sig.Þetta er lítið dæmi um, þegar við ferðamenn sínum hvort öðrum umburðarlyndi og tillitssemi sama með hvaða hætti við ferðumst um landið okkar.
Rúnar skálanefnd.
Þessi skemmtilegi pistill hennar Lailu minnir okkur á hversu ólíka nálgun náttúruverndarsinnar hafa eftir því hvernig upplifunin er hjá hverjum og einum. Það er þess vegna skrýtið hvernig ákveðinn hópur hefur síðustu árin tekið þetta orð "náttúruverndarsinni" í gíslingu og í raun slegið eign sinni á þetta orð og skilgreint það algjörlega eftir sínu höfði. Þessu þarf að breyta og við megum ekki láta þennan hóp slá eign sinni á þessa upplifum okkar allra hinna og verðum koma í veg fyrir að þessi hópur misnoti stjórnsýsluna til að skapa sér einkarétt á henni.
Guðmundur G. Kristinsson
Vel orðað hjá þér eins og talað út úr mínu hjarta
Ísland er landið okkar allra.
Virkilega gott innlegg hjá þér Laila.
Kveðja,
Hafliði
Þetta er frábær grein hjá þér Laila og línurnar sem þú dregur eru einfaldar og réttar og spurning þín um ,,hver sé umhverfisverndarsinni og hvers vegna ekki sé hægt að finna þá leið sem sættir séu um fyrir alla,grundvallast í þeim einfalda sannleika að ofstækisskoðanir ráða of miklu og forsjárhyggja sömuleiðis.
Hafðu þökk vinkona fyrir vel grundaðan og vel orðaðann pistil.
Kv Klakinn
Þessi grein er ágætlega stíluð hjá Lailu. Ég ætla ekki að blanda mér í þessa umræðu en einungis staðfesta að vefur 4×4 er nú opinn á ný fyrir þeim sem ekki eru formlegir félagar. Ég tel það framfaraspor.
Þetta er vefur Ferðaklúbbsins 4×4. Sem er F4x4. Velkomin á spjallið.
Kv. SBS.
Ljómandi fín lesning, þetta mætti birtast í dagblöðunum.
Góð grein og jákvæður andi í henni. Líka skemmtileg viðbót hjá Rúnari og það sem hann lýsir er það sem flestir upplifa á fjöllum. Þar eru yfirleitt allir vinir og samherjar og taka tillit til þarfa hvers annars þó einstaka undantekningar séu til hvað þetta varðar líkt og með flest annað í tilverunni. Yfirleitt mætir maður því viðmóti sem maður sýnir sjálfur.
Einn hóp náttúruverndarunnenda mætti nefna í viðbót og það eru veiðimenn. Nú er ég sjálfur ekki veiðimaður, hvorki á stöng né byssu, en hef svosem prófað hvortveggja. Skotveiðimenn verða oft fyrir því að vera álitnir óæskilegir í náttúrunni og sennilega verða þeir harðar úti í því en jeppamenn. Hef stundum á tilfinningunni að barnaævintýrin um vonda veiðimanninn í skóginum og saklausu kanínurnar sitji svolítið fast í sumu fólki. Í mínum huga fara menn hins vegar varla nær náttúrunni en með því að fara og veiða sér mat. Það krefst þess að þekkja á náttúruna, hegðan veiðidýranna og kunnáttu í að flækjast um fjöll og óbyggðir og bjarga sér á eigin rammleik. Samfélög og þjóðflokkar sem lifa af veiðum (má nefna eskimóa eða indjánana í henni Ameríku áður en hvíta villidýrið frá Evrópu rústaði menningu þeirra) eru hluti af náttúrunni, þeir eru/voru hreinlega eðlilegur hluti náttúrunnar, en við sem búum í nútíma samfélagi erum búin að skilja okkur frá náttúrunni. Góð leið til að fara til baka í náttúruna er að fara á veiðar, eða bara í hestaferð, jeppaferð, gönguferð eða hvað sem menn kjósa, en aðalatriðið er að upplifa sig í náttúrunni. Í því fellst að vera náttúruverndarsinni því þú getur þetta ekki nema náttúran sé vernduð. Þess vegna fæ ég alltaf aumingjahroll þegar ég heyri firrta borgarbúa sem lifa á verksmiðjuframleiddum sterakjúklingum fordæma skotveiðar, gjarnan lið sem þekkir ekki það að upplifa sig í náttúrunni. Skotveiðimenn sem stunda hóflega veiði og ganga vel um náttúruna eru meiri náttúruverndarsinnar en margur gasprarinn. Í ofanálag eru þessir gasprar gjarna afkomendur þeirra sem rústuðu menningu hinna náttúruvænu indjána og eru sjálfir vel á veg komnir með að rústa menningu eskimóa. Vona að ég sé ekki kominn alltof langt frá upphaflega þræðinum, en þetta tengist klárlega spurningunni um hvað er náttúruverndarsinni!
Kv. – Skúli
Sæl.
Þetta er flott grein hjá Lailu og vel skrifuð gaman að sjá svona greinar hér á vefnum (þyftir að koma þessu í blöðin). Rúnar kemur með flott innlegg sem oft hefur verið tíðrætt um en það er hver víkur fyrir hverjum. Í raun og veru ætti ekki að þurfa að ræða málin á þá vegu því tillitsemi hvort sem er í borg eða úti í náttúrunni kostar ekkert og allir ættu að nota hana. Það sem Skúli kemur inn á er eitt atriði sem maður hefur oft velt fyrir sér, fólk er að agnúast út í veiðimenn, hvernig í óskupunum halda þeir að sterakjúkklingurinn hafi lent ofaný dósinni, ja ekki fór hann þangað sjálfur er það…..Ég er viss um að eitt þurfum við að varast í þessari umræðu og það er að flokka útivistarfólk, það er allt of oft í umræðunni þar sem verið er að skipta útivistarfólki upp í einhverja hópa. Menn hafa misjafnar skoðanir og misjafnan ferðamáta en erum öll náttúruverndarsinnar hver á sinn hátt.
Að njóta þeirrar náttúru sem hálendi landsins býður upp á er einhvað sem við getum ekki sætt okkur við að missa, baráttan um náttúruna er í fullum gangi og verður það áfram. Ég vill að börnin mín geti farið um hálendið eins og ég, en þurfi ekki að skoða gamlar myndir og heyra tröllasögur um ferðir sem farnar voru í gamla daga.[b:17ugftxy]Hálendið er eign allra Íslendinga, að sjálfsögðu þarf reglur en þær þurfa að vera þannig að hægt verði að fara eftir þeim. [/b:17ugftxy]
Kveðja
Sveinbjörn Halldórsson
Flott grein hjá Lailu og fleirum. sérstaklega það að það sé pláss fyrir margskonar ferðamennsku og að allir virði hvern annan. Góð tilvitnum hjá skálanefndinni þar sem hún hitti bæði gangandi og ríðandi fólk þar sem menn köstuðu kveðju hver á annan með bros á vör.
það er gaman að lesa málefnilega umræðu sem hefur skapast hér um hvað sé raunverulegur náttúruverndarsinni og gott fyrir hvern og einn að hugleiða það með umburðalyndi og fordómaleysi gagnvart fólki sem kýs að ferðast og njóta náttúrunnar með mismunandi hætti.
Mér fannst Skúli koma skemmtilega inn á umræðu og fordóma í garð veiðimanna en þeir eru jú klárlega einn hópur ferðafólks sem ferðast um landið með hvað fjölbreytilegustum hætti þ.e.a.s gangandi, akandi,siglandi ofl.Mér er þetta málefni séstaklega hugleikið eftir að hafa ferðast um óbyggðir og Norðurslóðir Kanada og verið svo heppinn að fá smá innsýn inní veiðimannasamfélög þar bæði Inúíta og Indíjána. En það er sérlega sorglegt að horfa upp á samfélögin þar þar sem byggð hafa verið upp sem veiðimannasamfélög í mörg hundruð ár vera að liðast í sundur vegna margvíslegra utanaðkomandi afskipta.
Íslensk og Kanadísk náttúra eiga það sameiginlegt að vera algjörlega stórkostleg og ég óska öllu fólki þess að fá að upplifa þessa náttúru.
Sá sem ekki hefur upplifað að veiða sér bráð útí náttúrunni í sátt við náttúruna verandi hluti af náttúrunni og borðað það sem hann veiddi og jafnvel gefið með sér á mikið eftir upplifað og vonandi getum við gert það hér á Íslandi um ókomna framtíð.
Ísland er veiðimannasamfélag í grunnin og við verðum að halda í uppruna okkar en ekki falla í eigin gildru.Njótum lífsins í náttúrunni saman.
Kveðja,
Halldór Sveinsson
You must be logged in to reply to this topic.