Hugrenningar um bílasölu.

Mig langar til að varpa hér fram spurningu um ábyrgðir í bílasölu. Ég vil taka það fram að ég er ekki að deila á neinn og eru þetta bara spurningar og hugrenningar, sem kannski er þörf að ræða um.
–
Þegar notaður bíll er seldur metur bílasali verðmæti hans út frá einhverjum viðmiðunargagnabanka . Ekki er víst að eigandi viti allt um ástands bílsins nema að hann hafi farið með hann í ástandsskoðun hjá einhverjum fagaðila. Umboðin gera ástandsathugun á notuðum bílum þegar þeir eru teknir upp í nýja. Miklar vanefndir eru á þessu á almennum sölum og hafa margir farið illa út úr því með ærnum tilkostnaði. Skoðunarskylda er hjá kaupanda en ekki sönnun hjá seljanda. Af hverju ekki? Ekki er víst að kaupandi hafi kunnáttu og eða aðstöðu sem þarf til að dæma bíl. Hægt er náttúrulega að fara í skoðunnarstöðvarnar eða annarra og fá ástandskoðun með tilheyrandi kostnaði. Af hverju er ekki gerð krafa til að allar sölur fari að fordæmi umboðanna og láti ástandsskoða söluvöru sína hjá opinberum aðila? Ég sé fyrir mér að allar virðingaverðar sölu ættu að hafa metnað í að gera það og þar með að fría sig frá tortryggni og vandræðum sem upp geta komið. Hægt væri að bæta þeim kostnaði við sölulaun.
–
Hvað ef ekki eru hlutir í bílnum sem skráðir eru á sölulýsingu? Þetta eru oft hlutir t.d. í okkar bransa sem ekki er hægt að athuga nema fara í meiriháttar athugun/bílaviðgerðir og/eða eftirgrennslan sem oft liggur ekki á lausu. Hver er þá ábyrgur? Hver er ábyrgur ef hlutm er stolið af bíl á bílasölu?
–
Með von um hugrennigar annarra og úrbætur.

Magnús G.