Grímsfjall 2007

kanski í þessu tilfelli (með þann hvíta) þegar hann var að koma með framhjólin að ísbrúninni, stinga öflugum og breiðum plönkum eða einhverju sambærilegu á ská niður með hliðonum, fyrir aftan framhjól og niður fyrir dekk, plankarnir nái vel uppúr, kanski 2 metrar til að fá gott vogarafl, þeir standa skakkir upp (út til hliðar), spotti eða spilvír settur í endann á plönkonum og tekið aðeins í þá, þannig að þeir halli svolítið aftur og út á hlið, dráttarbílar á plönkonum eru ekki beint fyrir aftan heldur út á ská eins og þarf. Síðan er tekið jafnt á plönkum og bíl og bíllinn vegin upp. ef ísbrúnin er viðkvæm mætti kanski leggja vinkiljárn á ísbrúnina. Ef að plankarnir vilja renna út mætti setja spotta á milli þeirra eins framarlega og hægt er, undir bíl. Þessa aðferð mætti nota að aftan líka og toga þá plankana beint aftur. Vona að þetta skiljist
er bara að spá og spökulera og hugsa "upphátt"
samúðarkveðja, Halli.

Sniðugt, og engin spurning að það hefði getað flýtt fyrir að geta skrúfað í klakastykkin og hreinsað þau úr rásinni. Allt sem getur auðveldað og flýtt fyrir er sniðugt því þarna vorum við líka heppnir með veður. Hitastig rétt fyrir neðan frostmark og logn. Ef gert er ráð fyrir meiri kulda og vindi hefðu aðstæður verið miklum verri og þá einmitt skiptir máli allar mekanískar lausnir og ákveðin vinnubrögð ef bíllinn á bara ekki hreinlega að frjósa fastur í vökinni.
Agust

Mér hefur reynst best að koma söguðum ísflekum undir skarirnar, frekar en koma honum upp á ísinn.

Hlynur

eru verulega álitlegur kostur sem björgunartæki og greinilegt er að þekking sumra sem um þá skrifa hér hefur staðnað fyrir all mörgum árum. Nútíma dráttarvél á góðu búi er um og yfir 110 hestöfl, jafnvel 150 og sumsstaðar enn meira og 5 – 6 tonn á þyngd. Þær hafa mun betri aksturseiginleika en áður og munar þar kannski mest um mjúk belgmikil radialdekk sem ekki voru áður fyrr og svo fjörun á ökumannshúsi. Og nb. dekkin eru hönnuð til úrhleypinga svo það er vel hægt að aka nokkuð greitt á þeim á 6 – 8 pundum. Annað er að margar vélar hafa 50 -55 km ferðahraða sem er ekki svo slæmt. Frágangur ljósabúnaðar og rafkerfis almennt er mjög góður og bæði púst og lofthreinsari eru leidd upp með húsi svo vélarnar komast vel 2.metra djúpt vatn. Lyftigeta á skóflu er ekki óalgeng vel á 4 tonn og nánast undantekningalaust er hægt að nota skófluna til að losa fasta vél úr snjó. Ámoksturstæki eru tvívirk þannig að hægt er að lyfta vélinni 80 – 100 cm á loft að framan og ýta henni til baka með skóflutjökkunum. Sennilega má komast um allt hálendið á öflugri dráttarvél. Svona vél lyftir auðveldlega jeppa eins og patrol að aftan eða framan upp úr krapa og miðað við myndirnar hefði auðveldlega mátt koma traktor allstaðar að þegar patrolarnir fóru niður um daginn. Þetta eru tæki sem vert er að gefa góðan gaum sem björgunartæki og löngu liðin tíð að þær komist ekki um í snjó. Hafandi verið bóndasonur alla æfi og mikið verið á traktorum bæði í snjó og sandi og vatni er ég viss um að með aðstoð öflugrar dráttarvelar hefðu báðir jepparnir komist til byggða að mestu óskemmdir.
Traktorskveðja Beggi

Líst mjög vél á þetta naffok, aldrei að vita? Að maður sendi konuna á Traktor í kvennaferð.

Ég þarf því miður að leiðrétta það sem ég skrifaði um burðargetu íss og vitnaði í Sigurjón Rist. Mig misminnti en er nú búinn að finna þessa þumalputtareglu í bókinni Vadd útí sem er æfiminningar hans. Þar segir að heill og ósprunginn ís beri . 10 sentimetra ís 10×10 =100×15=1500kg. 20 sentimetra 20×20=400×15=6000 kg. Þess ber að geta segir Sigurjón að ís á ám og vötnum er yfirleitt eitthvað sprunginn svo að vissara er að deila með tveimur. Öðru máli gegnir ef hratt er farið yfir þá nýtist burðargetan næstum eins og um ósprunginn ís . Vil koma þessu á framfæri því að ég var með vitlausa formúlu ú daginn. Kv.Olgeir