Ella mín smá huggun

Þetta er hárrétt greining hjá Klakanum, ég áttaði mig bara ekki á því fyrr en ég las þessa vísindalegu niðurstöðu Klakans hversu vel ég féll inn í þessa greiningu. En ég átti tengdar mömmu á Hellissandi og þurftum við hjónakornin því æði oft að skreppa vestur. Og varð það til þess að ég kannaði allar slóðir á utanverðu Snæfellsnesi marg oft einbíla, og virtist mér aldrei liggja á að komast heim til tengdar mömmu á kvöldin. Fyrsti bílinn þarf þó ekki að gefa rétta mynd af því sem koma skal, því undantekningar geta verið frá þessari reglu. T.d var minn fyrsti bíll Austin Mini ar 1965, sem ég fékk mjög ódýrt eftir að honum hafði verið ekið á ljósastastaur. Eftir á að hyggja veit ég nú ekki af hverju tjónabíll varð fyrir valinu, því á þessum tíma átti ég einungis eina rörtöng í verkfærasafninu, og kunni svosem ekkert að nota verkfæri. En á götuna komst hann engu af síður. Næsti bíll varð svo Dodge Power Wagon, svona Dubbel cap. Langur skratti sem eyddi hreinlega öllu sem á hann var sett og var hann snöggur af því, enda lak blöndungurinn ef ekið var upp eða niður brekkur. Þetta voru fyrstu 4×4 sporin. Og gæti ég trúað því að þetta hafi verið um 1976. Eða alla vega á þeim áratug. Síðan eignaðist maður kærustu og íbúð og var því ákveðið að kaupa sér fjölskyldubíl og var því haldi í kaupstaðarferð til Reykjarvíkur. Fyrir valinu varð þessi líka flotti fjölskyldubíll. Rauður Mustang 1967. Ég man þó ekki hvaða rökum ég þurfti að beita til þess að sannfæra konuna á því að þetta væri hagkvæmasti fjölskyldu bíllin þeirra tíma. Nú þar sem ég bjó á Ísafirði á þessum tíma var haldið heim á leið og var ákveðið að aka Þorskafjarðarheiðina enda sumarið vart búið, kominn 1 september. Þó var smá beygur í mér og keypti ég því keðjur og skóflu áður lagt var af stað. Segir ekki af ferðum okkar fyrr en við erum lögð af stað upp á Þorskafjarðarheiðina. ( reyndar hafði ég alltaf ekið Barðaströndina vestur ) kominn rétt upp fyrir Töglin. Þar er þá kominn harða vetur. Rok, skafrenningur og hörku frost. Stórir ísaðir drullupyttir voru í veginum eftir festur flutningabíla og stórir skaflar á stangli. Mátti taka þetta á ferðinni. Og á Mustangnum þurfti ekki langa kafla til þess að ná upp dampi og fleyta sér yfir ófærurnar. Vorum við kominn u.þ.b 5 km inn á heiðina þegar við steyptumst niður í drullupytt, með þeim afleiðingum að ekki var hægt að opna hurðir og pústið á kafi. Við þetta allt saman drapst á tækinu og vildi hann ekki í gang á ný. Ekki var heldur viðlit að moka sig upp úr drullunni og ísnum. Ákvað ég því að ganga yfir heiðina eftir hjálp þar sem veður hafði versnað verulega og skóf mikið inn í bílinn. Ég þekkti heldur ekki staðhætti betur en það að yfir á Langadal voru 45 km en til baka voru aðeins 5 km til næst bæjar. En þar sem ég er að gera mig kláran í gönguna á blankskónum þá birtist Víbon að norðan. Sá ökumaður var glöggskyggn og áttaði hann sig fljótt á aðstæðum og dró hann okkur upp og síðan dró hann okkur norður yfir heiðina niður í Langadal, þar sem hann sneri við og hélt til baka. Á þessum tímum var heiðinn ekki fjölfarinn og vegurinn meira og minna í hreinni og klárri klessu eftir flutningabílanna. Fljótlega kom í ljós að Mustanginn var ekki sá fjölskyldu væni bíll sem ég hafði haldið fram. Var ég því gerður út af örkinni á ný til Reykjavíkur, til þess að kaupa fjölskyldubíl, eftir að við höfðum selt gripinn. Þarna á bílasölunum í Reykjarvík sá ég tvo bíla sem komu til greina, var það annarsvegar Fort Escord og Dodge. Eftir skamma umhugsun skellti ég mér á þennan ameríska enda virtist hann fjölskyldu vænn.
Sá var af gerðinni Dodge Challander 383 Magnum árgerð 1970, og fékkst sama herstafla tala út úr þeirri vél og 440. ég ætla ekki að segja ykkur frá því hvað gerðist þegar ég kom heim á tryllitækinu. Á þessum tímum fóru Ísfirðingar mesta lagi einusinni á ári til Reykjarvíkur og þá oftast með flugi. Þeir sem óku suður voru þetta 10-12 tíma og mátti alltaf búast við smá óhöppum á leiðinni. Þó ekki væri annað en að skemma pústið aðeins eða slíta dempara. Var alltaf smá kapp í þeim yngri að setja hraðamet á þessari leið og veit ég ekki betur er Bíla Bergur eigi það met og minnir mig að það hafi verið 6 tímar sléttir og var sett á einhverjum ofur Fíat. Einnig átti Jón S Halldórsson góða tíma á þessari leið en hann varð líka nokkrum sinnum að skilja fararskjótana eftir lemstraða.
Eitt sinn vorum við Jón Ebbi á leiðinni norður á Ísafjörð á Corolla. Og fljótlega eftir að við lögðum af stað norður fóru allt úr böndunum. Toyotan staðinn flöt, Ekki ætla ég að segja ykkur frá þeirri ferð í smáatriðum, en þrisvar vorum við nærri dauðir á leiðinni. En tíminn varð 6.5 klukkustundir ef ég man rétt. Þegar við vorum að þeystast inn Skutulsfjörðinn við flugvöll ísfirðinga þá kemur á móti okkur bíll með blikandi ljósum. Við stöðvum því Toyotuna og viti menn var hann að gefa okkur merki um það að mikinn reyk legði frá Toyotunni. Við rífum upp húddið og virtist olía smitast út alstaðar á vélinni. Eftir þessa ferð minnist ég þess ekki að bílinn hafi nokkur tíman lekið olíu frekar. Fyrirgefið helvítis rausið, en ég var bara svona að peppa mig upp áður en ég fer í skúrinn til þess að setja í loftlásinn