Jón og Jóna eru að halda upp á 50 ára brúðkaupsafmæli sitt. Jón segir við Jónu. “Hefurðu nokkurn tíma haldið fram hjá mér?” Jóna svarar: “Jón! Hvers vegna ertu að spyrja svona spurningar núna”? “Jú, Jóna, ég verð að vita það,” svarar Jón. Jóna segir: “Allt í lagi, ég hef haldið þrisvar fram hjá þér.”“Þrisvar, hvenær var það?” spyr Jón.
Jóna segir: “Manstu Jón þegar þú varðst 25 ára og vildir stofna fyrirtækið og bankastjórinn neitaði þér um lán? Svo kom bankastjórinn sjálfur einn daginn með lánspappírana svo þú gætir skrifað undir.” Jón svarar: “Ó, Jóna, þú gerðir þetta fyrir mig, ég virði þig bara meira en áður. Hvenær var svo annað skiptið?”
Jóna segir: “Manstu þegar þú fékkst hjartaáfallið og enginn læknir vildi skera þig vegna þess að aðgerðin var svo hættuleg? Svo kom allt í einu dr. Bjarni yfirlæknir og framkvæmdi aðgerðina sjálfur og þú náðir þér alveg.”
“Ég trúi þessu ekki,” sagði Jón, “þú gerðir þetta til að bjarga lífi mínu. Ég gæti ekki átt betri konu. Þú hlýtur að elska mig mjög mikið fyrst þú gerir allt þetta fyrir mig. Hvenær var svo þriðja og síðasta skiptið?”
“Jón, þú manst að fyrir nokkrum árum langaði þig til að verða formaður í golfklúbbnum og þig vantaði 18 atkvæði til að ná kjöri..?”

Sverrir var eitt sinn á gangi á Laugaveginum þegar hann sá Berg vin sinn koma akandi á splunkunýjum jeppa. Bergur stoppaði að sjálfsögðu hjá honum og veifaði glottandi til hans. Sverrir gekk upp að bílnum. „Hvar í ósköpunum fékkstu eiginlega þennan jeppa?“ spurði hann hissa. „Hún Stína gaf mér hann“ svaraði Bergur glaðbeittur. „Gaf hún þér nýjan jeppa?“ át Sverrir upp eftir honum. „Hvers vegna í ó…sköpunum?“
„Ég skal bara segja þér hvað gerðist,“sagði Bergur. „Við vorum í bíltúr um daginn, einhvers staðar uppi sveit . Allt í einu ók Stína út af veginum, setti jeppan í fjórhjóladrifið og keyrði eitthvað langt út í móa. Þegar hún var búinn að skröltast yfir hóla og hæðir stoppaði hún bílinn, fór út og klæddi sig úr öllum fötunum, lagðist á jörðina og sagði: „Beggi minn taktu það sem þú vilt!“ „Svo ég tók jeppann.“ „Þú ert bráðsnjall,“ sagði Sverrir og kinkaði kolli. „Fötin hefðu hvort sem er aldrei passað á þig.

Nonni var bráðmyndarlegur maður og hafði borið út póstinn í Hlíðunum á annan áratug og því orðinn vel kunnugur flestum þar.

Einn mánudaginn sem oftar gekk Nonni um hverfið með póstinn og kom að þar sem Gisli hafsteinn, einn íbúanna í hverfinu, var að bera út fjölda plastpoka sem voru fullir af tómum bjór- og áfengisflöskum.

Nonni stoppaði og gaf sig á tal við Gisli Hafsteinn og spurði hvort hann hefði verið með veislu um helgina.