Forum Replies Created
-
AuthorReplies
-
28.10.2011 at 20:57 #740381
Blaðið var bara fínt. Kannski helst til mikið efni með smáu letri. Sennilega bara ellimerki.
Þar kom m.a. fram sú spurning hvort Ísland væri eingöngu fyrir útlendinga og ferðaþjónustu henni tengdri en ekki okkur íslendinga. Þetta er áleitin spurning sem ég held að menn verði að taka afstöðu til.
Viljum við skila landinu og sér í lagi óbyggðum til komandi kynslóða í þó ekki verra ástandi en það er í dag. Leyfa þeim kynslóðum að upplifa þetta eitthvað svipað og við gerum í dag. Eða ætlum við að fá óheftan fjölda ferðamanna til landsins með tilheyrandi landskemmdum? Bara fyrir nokkra dollara í viðbót. Lærðu menn ekkert af hruninu?
Kvótinn var á sínum tíma afhentur útvöldum vildarvinum, svo komu öll arðbær opinber fyrirtæki t.a.m. bankarnir. Allt til að örfáir útvaldir aðilar gætu hagnast. Svona til að klára dæmið alveg þá getum við alveg eins afhent landið okkar ferðaþjónustunni.
Mér finnst töfraorðið ferðaþjónusta vera orðið svona svipað og álver og virkjanir var fyrir örfáum árum. Menn tala um ferðaþjónustuna sem eitthvað græna. Ég sé ekkert grænt við sífellt fleiri uppbyggða vegi með tilheyrandi varnagörðum og brúarsmíði, ásamt öllum húskofunum sem þessu fylgir. Ferðaþjónustan með sinni heimtufrekju er í mínum huga orðin mesti umhverfisvandinn í íslenskri náttúru.
Kv. Árni Alf.
27.10.2011 at 21:52 #739943Held að menn séu nú ekkert sérstaklega að hugsa þessi tæki til samkeppni við Þorvarð Inga og félaga. En Bragi nefnir þarna björgunarþáttinn. Búið ámoksturstækjum lít ég á þetta sem eitt öflugasta alhliða björgunartæki sem til er á landinu og það sem oft á tíðum er nærtækast. Í neyð á að nota það.
Stórir trukkar færir í flestan sjó eins og vatnsmiklar jökulár eru nánast að verða minningin ein, því miður. Á sama tíma og stórum dráttarvélum fjölgar.
Lendi menn í hrakförum í vatnsmikilli á t.d. á Þórsmerkursvæðinu utan sumartíma mega menn búast við langri bið. Nærtækasti trukkur er á Hellu sem er ansi langt í burtu. Heill her stórra dráttarvéla sem er í næsta nágrenni og kemst mun fyrr á vettvang hefur aldrei verið virkjaður. Ég tel þessa stöðu öryggismála á svæðinu óviðunandi.
Lendi jeppi í verulegum vandræðum, t.d. niður um ís, velti í á o.s.fr. þá geta ámoksturstæki dráttarvéla oft meðhöndlað margt á mýkri hátt en ella og lágmarkað tjónið á ökutækinu. Það getur t.d. verið gott að geta lyft lóðrétt í stað þess að draga. Ámoksturstækin eru einnig hin besta sprunguvörn á jökli.
Harður áróður er rekin, sérstaklega í Bandaríkjunum, og mikið lagt upp úr sem mestu floti traktora og fylgitækja. Slíkt er fengið fram með sífellt belgmeiri dekkjum og úrhleypingum. Ástæðan er fyrst og fremst að með því að minnka þungann á jarðveginn fæst mun meiri uppskera. Auk þess minnkar olíueyðsla mikið. Allt spurning um pening. Samfara þessu virðist gamla sovéska CTIS úrhleypisystemið vera að ryðja sér til rúms.
Þarna úti eru gerðar miklar rannsóknir á öllu þessu og m.a. birtar greinar í ritrýndum vísindatímaritum. Spennandi að fylgjast með. Kannski kemur eitthvað ofurfarartæki út úr þessu öllu.
Íslenskir bændur virðast hins vegar lítið fylgjast með. Eru út á túni í orðsins fyllstu merkingu.
Svo menn misskilji þetta ekki þá er engin að halda því fram að nútíma traktor komi eitthvað í stað breyttra jeppa. Þetta er bara enn eitt tækið í flóru faratækja. Það er hins vegar verulega vanmetið. Sér í lagi sem björgunartæki. Þröngsýni er eitthvað sem við megum ekki við í kreppunni.
Kv. Árni Alf.
26.10.2011 at 22:12 #739563Virkilega gaman að þessum myndböndum. Sé þarna gamla „Ljóta Græn“ sem ég keypti sumarið 1987 af Kristjáni Guðlaugssyni. Bíllinn gekk líka undir nöfnum eins og „Ugly Green“ og „Græna Skrímslið“ Þessi ofurgræni Willys (CJ-2A) ´47 módel var búinn auka millikassa. Var að mér skildist fyrsti jeppinn með slíkan búnað hérlendis eða lága-lága (skriðgír) eins og við kölluðum þetta. Man fyrst eftir þessum bíl og eiganda hans sem original flatheddara (þ.e.a.s. bílnum) föstum í Krossá. Drógum hann upp á löngum Land-Rover.
Kristján breytti honum úr saklausum Willys í Skrímslið og átti heiðurinn að öllum þeim merkilegu breytingum sem bíllinn gekk í gegnum. Eini gallinn var að hann var á 40“ diagonal dekkjum sem bældust ekki nógu skemmtilega. Á þessum tíma voru 38“ dekk stærstu radial dekk sem hægt var að fá.
Þessi myndbönd þyrftu að vera aðgengileg t.d. á vef klúbbsins sem hluti af sögu jeppamenningar hérlendis. Bara saga þessa eina bíls er nokkuð merkileg og þyrfti að varðveita (og auðvitað helst bílinn sjálfan). Sagan hverfur nefnilega furðu fljótt nema hún sé skráð.
Kv. Árni Alf.
P.S. Þessi langi Land-Rover var ´66 módel original hergrænn herbíll með stýrið hægra megin. Bar nafnið "Eyðimerkurottan" sem skrifað var stórum gulum stöfum aftan á bíllinn og "Desert" "Rat" framan á sitthvort "kælilokið" að framan. Man að pabbi keypti tékknesk Barum dekk undir bílum. Verri dekk hafa sennilega aldrei verið framleidd. Mynstrið eins og framdekk Fergusona og þau slitnuðu í samræmi við verðbólguna á þessum árum. (Sögurnar geta orðið endalausar byrji maður að hugsa til baka
26.10.2011 at 01:29 #739929Oft velt því fyrir mér hvers vegna menn uppgötvuðu mátt úrhleypinga svona seint og hversu hægt sú þekking hefur breiðst út.
Þekkt er þegar Brandur Stefánsson (Vatna Brandur) hleypti úr dekkjum Ford bíls í fjörunni við Vík árið 1927 til að komast áfram í lausum sandinum.
1960 og jafnvel miklu fyrr virðist CTIS (central tyre inflation/deflation system ) komið í flestalla trukka í Rússlandi. Þannig geta menn stýrt loftþrýstingi í dekkjum innan úr bíl á ferð. Skalann 7-60 pund sá ég t.d. gefið upp fyrir einhvern 1960 tékkneskan Tatra trukk minnir mig. Úrhleypingar virðast þannig almennt þekktar austan við járntjald mjög snemma.
Úrhleypingar verða ekki almenn þekking hérlendis fyrr en vel upp úr 1980.
Þrátt fyrir að íslendingar telji sig nýjungagjarna þá er Landinn merkilega íhaldsamur og fylgist lítt með á sumum sviðum.
Haustið 2004, sem var óvenju illviðrasamt og snjóþungt, dvaldi ég um tíma austur undir Eyjafjöllum. Komst þá í kynni við dráttarvélar eftir tuttugu ára hlé. Í stað bensín Fergusona voru komnar nútíma vélar með drifi á öllum og bremsum.
Hægt að harðlæsa öllu með einum takka, ótakmörkuð niðurgírun, vökvakúpling, stór radial dekk, o.s.fr. Fannst tækið hafa allt til að bera að gera það gott á snjó með smá úrhleypingu. Fullur bjartsýni byrjaði ég á að tala við bændur, fór í fróðleiksferðir í helstu dráttarvélaumboð landsins og talaði við sölumenn, dekkjaverkstæðismenn o.s.fr. Engin taldi raunhæft að hleypa nokkuð úr. Myndi skemma dekkin auk þess sem kantar á felgum væru þannig að þetta myndi affelgast um leið. Niðurstaða spekinganna var sú að dráttarvél gæti aldrei flotið á snjó.
Ákvað samt að prófa þrátt fyrir úrtölur. Farið var upp Hamragarðaheiði í gljúpum haustsnjó og leiðindafæri. Hleypt var niður í 8 pund til að byrja með en við það bælast dekkin nokkuð vel. Ekki leið á löngu áður en gígbrún Eyjafjallajökuls var náð.
Til að fullvissa mig um að þennan árgangur bæri ekki eingöngu einskærri snilld ökumanns, einstöku færi eða tilviljun að þakka voru farnar nokkrar ferðir þarna upp í misjöfnu færi. Innan á felgum traktora eru mjög stórir ventlar. Þannig mátti hleypa úr stórum dekkjunum á örskotstundu. Stundum missti maður fullmikið loft úr á leiðinni upp. Helstu vandkvæðin voru að engin loftdæla var tiltæk. Sökum hæðarmunar voru dekkin því oftast loftlaus þegar komið var niður á þjóðveg úr 1600 m hæð. Aldrei affelgaðis þrátt fyrir loftleysi, hliðarhalla og alls konar æfingar.
Eitthvert skiptið var harðfenni og illstætt óbroddaður á svínhálum jöklinum. Þá kom mynstur traktorsdekkjanna á óvart. Kubbar dekkjanna skáru sig niður eins og háhælaðir skór niður í hjarnið. Þetta mynstur er einnig gott í blautum snjó og krapa þar sem þau hreinsa sig vel.
Fann svo manual í plasti. Þar gaf framleiðandi upp þrýsting niður í 6 pund og það fyrir vinnu á auðri jörð. Þá má nú væntanlega fara talsvert neðar í snjó. Á netinu má sjá að radial dekk undir traktora koma fram uppúr 1990 minnir mig. Og þau eru sérhönnuð til úrhleypinga. Traktor er því ekkert annað en ofurbreyttur jeppi nema hvað hann er alveg original.
Kv. Árni Alf.
24.10.2011 at 16:50 #739927Þessar fólksbílakeðjur voru bara einfaldar þverbanda gaddakeðjur. Held að flestar fjöldaframleiddar keðjur séu með göddum. Er samt ekki viss að þessir gaddar breyti neinu stórkostlegu nema þá á hreinum ís.
Án þess að hleypa duglega úr hefðu menn aldrei komist neitt áfram í þessum ferðum. Án þess sátu menn bara kyrrir og spóluðu. Keðjur virka nefnilega miklu betur eftir að hleypt hefur verið úr. Stærri flötur og meira grip rétt eins og dekkin sjálf.
Keyptum léttar gaddakeðjur (hálfgildings krosskeðjur) undir 38“ og 44“ jeppa Hjálparsveitarinnar. Þetta eru reyndar fisléttar vörubílakeðjur úr einhverjum léttmálmi. Sjálfur hef ég nú aldrei verið með í för þegar þær hafa verið notaðar sem hefur nú venjulega verið á skriðjöklum eða ís. Eitthvað hefur mönnum hins vegar gengið misvel að láta þær tolla örugglega á dekkjunum. Mikilvægt er að hafa öflugar gúmmíteyjur (t.d. þverskornar gúmmíslöngur) til að strekkja á keðjunum utanverðum. Þetta hefur eitthvað brugðist að mér skilst. Sumir vilja segja að þetta hafi eitthvað með lögun dekkjanna að gera þ.e. keðjurnar passi hreinlega ekki. Leggist menn aðeins yfir vandamálið þá er það örugglega auðleyst.
Þykist vita að Jöklarannsóknafélagið notist við heavy duty gaddakeðjur af gamla skólanum á sínum 46“ með ágætis árangri. Þurfi menn að komast áfram í hvaða færi sem er t.d. vegna vinnu eða björgunarstarfa þá eru keðjur nauðsynlegur búnaður.
Kv. Árni Alf.
22.10.2011 at 20:07 #739923Verð að vera ósammála Skúla hvað varðar harðfennið. Harðfenni er og hefur alltaf verið til ama og leiðinda á fjöllum a.m.k. fyrir skíðamanninn. Það fer engin heilvita maður á fjöll eða jökul að vetrarlagi án mannbrodda. Ástæðan er hættan á harðfenni.
Harðfenni getur verið fjallamanninum hættulegt á fleiri vegu. Að geta ekki grafið sig niður getur verið alvarleg staða. Þannig lentum við í aftakaveðri efst á Eyjafjallajökli laugardag páska 1983 sem átti að vera síðasti dagur svonefnds Suðurjöklahrings. Reyndum að grafa okkur niður með ísöxum án árangurs. Í verstu hviðum tókust menn á loft með snjóþotum sínum. Fukum einfaldlega niður vestanverðan Jökulinn undan austan áttinni og lentum í gili ásamt öllum lausasnjónum. Held að sjaldan hafi maður verið jafn hætt komin.
Hef unnið s.l. sjö vetur í Bláfjöllum. Þar er harðfenni vandmál. Ég sé litlar breytingar til batnaðar. Harðfenni og mikill halli fer illa saman a.m.k. fyrir vélsleða og gúmmídekk þrátt fyrir að allt sé þrælneglt. Þá koma keðjurnar til sögunnar. Sexhjól á keðjum fer t.d. miklu meira en vélsleði og er mun öruggara. Snjótroðararnir slá samt öllu við á sínum ofurnöglum.
Ísinn á skriðjöklum er mjög misjafn. Stundum meir í sól og sumarhitum en annars glerhörð glæra. Fórum á Lödunni upp á Gígjökul eitthvert haustið. Þá var rigning og ísinn glerhart blautt svell og ekki séns að standa nema á broddum. Með keðjur á öllum var samt lítið mál að keyra á örmjóum ósléttum íshryggjum meðfram djúpum sprungum og svelgjum sem léttilega hefðu gleypt bílinn. Þarna komu keðjurnar meir að segja mér á óvart.
Það erfiðasta var að keyra þurfti beinskiptan bílinn á broddum með ísöxi nánast í annari hendi. Erfitt að kúpla og gefa fínlega inn auk þess sem gúmmímottan vildi festast í broddunum.
Talandi um krapa þá keyptu Vatnamælingar svona Ferguson með beltum 1959 eða 60. Sigurjón Rist vatnamælingamaður lofaði þennan traktor upp til skýja í ævisögu sinni „Vaddúddí“, sérstaklega hversu duglegur hann var í krapa. Í haustleiðöngrum á jökla þá komst traktorinn léttilega yfir ójafnan illfæran ísinn á jöðrum jöklanna ólíkt snjóbílum. Gaf hann snjóbílum (Bombardier og Weasel) frekar laka einkunn í samanburði við traktorinn. Frekar lágt var (og er) undir snjóbíla sem gátu setið á kviðnum í krapa meðan hátt var undir traktorinn.
Það eru nokkrir svona Fergusonar á beltum til hérlendis. Kannski maður kaupi sér einn. Dálítið kreppulegt kannski!
Kv. Árni Alf.
20.10.2011 at 18:20 #220882Fyrir rúmlega hálfri öld (4. jan 1958) komust menn landleiðina á Suðurpólinn í þriðja skiptið. Þarna voru á ferðinni nokkrir Ferguson traktorar og jafnframt fyrstu vélknúnu ökutækin sem þangað komu. Þessir traktorar voru óbreytt fjöldaframleiðsla nema hvað búnir frumstæðum beltum sem með lítilli fyrirhöfn var hægt að henda utan á dekkin á þeim.
Einfaldleikinn gæti varla verið meiri. Ódýrt og einfalt.
Núna hálfri öld síðar hamast menn við að breyta jeppum í hálfgerða traktora aftur til að komast sömu leið. Reyndar hið besta mál þó hvorki sé það ódýrt né einfalt.
1988 minnir mig keypti ég mér nýja Lödu 1200. Þá ódýrasti og kraftminnsti bíll sem fáanlegur var. Fljótlega kom í ljós að það mátti fara ýmislegt á þessu. Helsti annmarki bílsins voru slöngudekk sem setti úrhleypingum viss takmörk. Veðurfar er nú samt þannig hérlendis að harðfenni er nokkuð algengt. Þannig mátti aka um allar trissur án þess einu sinni að hleypa úr. Bíll sem var rúmlega tonn að þyngd og á skurðarskífum.
Stundum var harðfennið og hálkan slík að keðjur á öllum voru eina leiðin til að komast áfram og getað stýrt bílnum. Þannig var t.d. farið yfir Eyjafjallajökul eitthvert haustið. Haustið eftir var reyndar farið á Hyundai Elantra á keðjum á öllum á Snæfellsjökul. Þá voru galopnar ljótar sprungur í hliðarhalla efst á jöklinum og því ekki þorandi annað en að keyra með brodda á fótum og með öxi tiltæka færi bíllinn af stað á glerinu. Að keyra beinskiptan bíl á fullorðins broddum er reyndar frekar erfitt.
Svo komst ég yfir slöngulaus dekk undir Löduna. Þá þurfti ekki lengur harðfenni. Nýkominn með dekkin var farið á Skjaldbreið en vegna kraftleysis hætt við nálægt toppi. Þaðan inn á hábungu Langjökuls. Þá var notast við fyrsta „hand“ GPSinn hér á landi (nokkur kíló). Stundum varð þetta alveg loftlaust en aldrei affelgaðist. Með rússneskri handpumpu var svo dælt í dekkin.
Allt var þetta farið einbíla sem gerði þetta bara meira krefjandi og eftirminnilegra.
Boðskapurinn í þessu er að fyrst hægt er að fara á óbreyttum eins drifs fólksbílum um allar trissur þá er hægt að fara á lítt eða óbreyttum jeppum meira en margan grunar.
Peningarnir flæða ekki beinlínis úr vösum allra í dag þó það geri það vissulega hjá sumum. Menn þurfa ekkert endilega ofurbreyttan bíl til að fara um fjöll og jökla landsins. Menn verða bara að nota það sem til er. Og ég get lofað því að það er síst minna ævintýri.
Kv. Árni Alf
29.07.2011 at 02:49 #734045Ef lenging slóða eftir hentisemi hverju sinni telst sjálfsagt mál þá er tómt mál að tala um að banna utanvegaakstur. Fyrir utan það það þá hefur aldrei verið hægt að fara á slóða að Eyjafjallajökli að vestanverðu þegar snjóa tekur upp.
Mér finnst alls ekki sjálfgefið að ferðaþjónustan fái að vaða um landið á skítugum skónum án nokkurra takmarkana.
Skv. fundargerð Jeppavina þá að leggja uppbyggðan heilsársveg að Jaka við Langjökul. Ég reikna með að ferðaþjónustuaðilar sem geri út á jökulinn hafi gert kröfu um lagningu slíks vegar.
Hvað er þá langt í að krafan verði uppbyggður heilsárvegur upp Hamragarðaheiðina að jökli? Vænti þess að í kjölfar aukinnar útgerðar þarna fylgi húskofar og krafa um bætt aðgengi. Niðurgrafin slóði misfær t.a.m. vegna aurbleytu verður seint talin uppfylla kröfur rekstraraðila. Held að ekki verði hægt að mismuna mönnum eftir því hvar þeir gera út fyrst komin verður uppbyggður vegur á Langjökul. Held að menn ættu aðeins að hugsa þessi mál til enda.
Ekki eru mörg ár síðan FÍ og Kynnisferðir o.fl. gerðu kröfu um uppbyggðan heilsársveg inn á Þórsmörk. Sú veglagning var reyndar stöðvuð með einni blaðagrein. Sú veglagning fór reyndar svo leynt að komnir voru 5km af vegi þegar ég áttaði mig og sendi inn greinina. Mér finnst alveg sama hvar borið er niður. Ferðaþjónustan vill fá að rústa landinu með endalausum kröfum um bætt aðgengi.
Spurningin er hvað á að ganga langt. Mér finnst nóg komið af uppbyggðum vegum,varnargörðum og mannvirkjum á vegum ferðaþjónustunnar í óbyggðum. Mér finnst alveg nóg af slóðum í landinu.
Ef nýir slóðar til handa ferðaþjónustunni og hugsanlega uppbyggðir heilsársvegir í framhaldinu er eitthvað sem klúbburinn leggur blessun sína yfir eða getur ekki tekið afstöðu til þá er ágætt að hinn almenni félagi viti af því.
Held reyndar að þetta sé málstað hins almenna jeppamanns ekki til framdráttar. Hélt að jeppamenn ættu í vök að verjast með að fá að aka þá slóða sem nú þegar eru fyrir hendi.
Mér finnst að afstaða og stefna klúbbsins skyndilega orðin allt annað en skýr. Hef ég misskilið orðið ferðafrelsi eitthvað? Eða er verið að tala um alveg óheft ferðafrelsi?
Kv. Árni Alf.
28.07.2011 at 17:10 #734037Fyrir tilviljun rakst ég á netinu á félagskap sem nefnist Jeppavinir. Ef þessu er slegið upp á Google og skoðaður stjórnarfundur frá 1. mars 2011 kemur ýmislegt fróðlegt í ljós. Þar eru m.a. uppi hugmyndir um að lengja umræddan slóða á Hamragarðaheiði.
Mér finnst menn ansi sparir á upplýsingar hér á spjallinu. Margir af þungavigtarmönnum klúbbsins virðast vera innanborðs í umræddu félagi. Skil núna af hverju menn þegja þunnu hljóði. Finnst trúverðugleika klúbbsins f4x4 setja dálítið niður.
Kv. Árni Alf.
26.07.2011 at 13:52 #734033Fór upp á Hamragarðaheiði s.l. föstudagskvöld. Trúði varla því sem fyrir augu bar. Það sem þarna er að byrja að gerast, alveg úr dalbotninum þar sem gamli slóðinn endar og alla leið upp að jökli, eru stórfelld landspjöll vegna utanvegaaksturs.
Þannig háttar til að þarna í dalbotninum byrjar snjóskafl sem liggur upp að jökli framan af sumri. Nú er hann byrjaður að slitna í sundur og þarmeð neyðast menn að keyra á auðri jörð. Þarna er klaki ekki farin úr jörðu og aurbleyta mikil.
Eyjafjallajökull hefur ekki verið söluvara að sumri fyrr en núna. Held að engin hafi neitt á móti því að menn geri út þarna á jökulinn. Það verður hins vegar aldrei sátt um það meðan það er gert með því að níðast á náttúrunni.
Það er nokkuð ljóst að menn eru að reyna sitt besta að halda sér í snjó. Snjórinn er bara að hverfa. Það er einfaldlega ekki hægt að fara þarna upp nema að valda landspjöllum í leiðinni.
Lítur út fyrir að þetta séu nær eingöngu ferðaþjónustuaðilar á mikið breyttum bílum sem þarna eru á ferðinni.
Þarna er líka útgerð á fjórhjólum á beltum. Þrátt fyrir léttleika og mikið flot og þau geti fylgt skaflinum mun betur þá spora þau tæki líka út. Það fer engin þarna yfir í þessari bleytu nema að skilja eftir sig ummerki.
Skora á alla þessa aðila að hugsa málið til enda.
Hvað getur klúbburinn gert í svona máli?
Eða eiga menn bara að líta undan, leyfa landspjöll og lögbrot og bíða þess að þarna verði komin slóði sem allir mega þá væntanlega keyra?
Kv. Árni Alf.
21.07.2011 at 21:56 #734021Utanvegaakstur „breyttra“ bíla er lang mesta vandamálið þó auðvitað komi það sér vel að kenna útlendingum á óbreyttum bílum um.
Menn mega ekki falla í þá gryfju að gerast kaþólskari en páfinn og halda því fram að þyngdarlögmálið gildi ekki um bíla á blöðrudekkjum. Að halda því fram að hér séu á ferð einhverjir svifnökkvar er málstað jeppamanna varla til framdráttar.
Skúli hittir naglann á höfuðið. Menn verða að viðurkenna vandamálið. Og það verður að ræða hlutina opinskátt.
Ég veit að ég má ekki nefna þetta en hvað með ferðaþjónustuna? Hvað með pressuna á þá sem þurfa að skila ferðamönnum á tilteknum tíma á tiltekin topp eða trússara sem ég veit að oft eru undir pressu að koma farangri til göngufólks. Og það á öllum tímum árs.
Ég held að það viti allir sem eitthvað hafa jeppast að margt sem við höfum gert og gerum eru á gráu svæði.
Á öðrum þræði hér eru margir að styðja það að opna fyrir umferð „breyttra“ bíla um vegi í aurbleytu á vorin. Ég held að menn verði að hugsa það mál til enda. Undanþágur fyrir útvalda eru alltaf varhugaverðar.
Og hvernig á að skilgreina nógu „breytt“ ökutæki og hver fylgir því eftir.Páll nefnir reyndar í viðtalinu að undanþágur geti verið snúnar í framkvæmd og opnuðu í raun leið fyrir alltof marga. Hélt reyndar að Páll styddi undanþágur til handa ferðaþjónustunni í Vonarskarði.
Dettur í hug í þessu samhengi misnotkun á undanþágum kringum gosin í og við Eyjafjallajökli í fyrra. Þrátt fyrir og kannski vegna lögregluvaktar þá sást hvað kerfið var gjörspillt og ónothæft. Heilu jeppahóparnir með börn og gamalmenni sem fengu út á blaðsnepil frá einhverri ríkisstofnun eða ferðafélagi að rúlla þarna innúr meðan öðrum var meinaður aðgangur.
Kv. Árni Alf.
21.07.2011 at 14:03 #733901Er eðlilegt að „breyttir“ bílar fari um vegi í aurbleytu og skemmi þá? Eða fara þeir aldrei niður í aurbleytu? Fara „breyttir“ bílar aldrei út fyrir veg til að komast hjá torfærum, t.d aurbleytupollum og stöku skafli?
Ef það á að byrja á einhverjum undantekningum fyrir útvalda þá gæti reynst erfitt að setja mörkin. Hvað er „breyttur“ bíll? Kannast engin við að þurfa að keyra í aurbleytu langar leiðir áður en komist er í snjó?
Það er svipaður bragur á þessum málflutningi og málflutningi þeirra sem vilja leyfa útvöldum ferðaþjónustuaðilum að keyra Vonarskarð og fleiri vegi.
Að halda því fram að útlendingar og óbreyttir bílar séu þeir einu sem valda skemmdum á landinu er orðin þreyttur og úreltur málflutningur. Þreytt og rispuð plata.
Er alls ekki að mæla með að vegir séu lokaðir að ástæðulausu. Það mætti eflaust bæta að einhverju marki. En það verður að vera einhver skynsemi og regla í þessu samhengi.
Ég um mig frá mér til mín hugsunarhátturinn ( frá 2007) er alltof ríkjandi hjá sumum klúbbfélögum. Þetta hefur komið óorði á klúbbinn og jeppamenn almennt.
Kv. Árni Alf.
16.07.2011 at 00:08 #733165Rétt hjá Rúnari. Gott dæmi um hvað getur gerst er; (Youtube: Rescuer nearly drowns). Ef einhver kann að setja beinan „link“ væri gott.
Í fyrstu er björgunarmaður (í línu) syndandi í aðal álnum en rekur svo upp á brot þar sem hann stendur upp. Sýnir kannski líka hvað straumvatn sem getur flætt frjálst um getur verið misdjúpt. (Sbr. að velja vað).
Þarna ekki mikið vatnsmagn en straumur mikill og því erfitt að ráða við nokkuð eftir að eitthvað fer úrskeiðis. Maðurinn er fastur í línunni og straumurinn keyrir hann niður enda línan í landi „öfugu“ megin við ána.
Frekar sjalfgæft að menn lendi í þessu en möguleikinn alltaf fyrir hendi. Menn verða bara að reyna að hugsa fram í tímann og þá aðallega hvernig er áin er fyrir neðan .
Ef menn á annað borð eru í spotta í straumvatni þá er mjög mikilvægt að hnífur sé til staðar á báðum endum.
Ítreka bara að það sem um er rætt í þessari umræðu á fyrst og fremst við jökulvötn sem renna um aura, t.d. Krossá, Markarfljót, Múlakvísl o.s.fr. Ekki jökulár sem renna í gljúfrum eins og Jökulsá á Fjöllum.
Reyndar er myndbandið frá Perú og verklagið kannski ekki alveg samkvæmt "bókinni". Bókin segir að eigið öryggi sé númer eitt, tvö og þrjú. Eftir áratuga reynslu þá er ég sammála "bókinni".
Þarna setur fjöldi fólks sig í hættu við að bjarga einum. En þetta sýnir kannski raunveruleikann þar sem tilfinningar og adrenalín verður skynseminni yfirsterkari.
Kv. Árni Alf.
13.07.2011 at 19:03 #733415Maður verður að hafa sig allan við að fylgjast með atburðum fyrir austan. Þetta er eins og sápuópera.
Nú virðist vera komið í ljós að þetta hefur verið meir og minna stjórnlaust þarna á svæðinu. Lögregla er fyrst að mæta á svæðið í dag. Fólk sem búið er að bíða í sólarhring án salernisaðstöðu er rekið úr einum ofurtrukknum upp í annan vegna verðsamkeppni. Og allt í beinni útsendingu.
Kannski ekki að furða að þarna hafi eitthvað farið úrskeiðis. Ef menn talast ekki við og hafa ekki samráð er ekki von á góðu. Vonum að þetta komist í öruggan og farsælli farveg.
Kannski bara dálítið íslenskt.
Algjört augnayndi á að horfa, 6×6 Ural og 8×8 Man trukkar að sulla í vatni að ógleymdri stöku dráttarvél.
Kv. Árni Alf.
12.07.2011 at 20:12 #733409Tek hattinn ofan fyrir Birni Sigurðssyni bílstjóra trukksins. Aðspurður í fréttum í gær hvort þetta gæti ekki verið hættulegt sagði hann; „Það aldrei hættulaust að keyra yfir ár sérstaklega jökulár“. Maður með báða fætur á jörðinni greinilega.
Nú reikna ég með að það sé 8 hjóla MAN sem settur verður í verkið. Auðvitað öflugri bíll en það má svo sem setja hvaða tæki sem er á kaf. Eini galli þessara bíla er hvað nefið nær langt fram fyrir hjól. Alltaf vont lendi maður í háum bakka. Engu að síður líklega það öflugasta sem í boði er.
Það vakti athygli mína að ég sá engan mann í flotgalla í þessum björgunaraðgerðum. Fyrir utan eigið öryggi þá þurfa menn að vera tilbúnir að fara á flot í ánni.
Hvað ef einhver eða einhverjir farþeganna hefðu farið í ána? Besta leiðin til að bjarga þeim er að fleygja sér á eftir þeim og þá helst í flotgalla. Einn maður ræður í mesta lagi við að sinna einum manni í þeim aðstæðum. Ekki það að líklega rekur menn fljótlega á grynningar en engu að síður þarf að ná til fólksins.
Fyrst menn ætla að halda þessu áfram þá er eins gott að hafa örygggismálin í lagi.
Kv. Árni Alf.
12.07.2011 at 14:59 #733407Fjör í Múlakvísl þessa stundina. Sýnir sig kannski hvað þessi jökulvötn geta verið mikil ólíkindatól. Það fyrsta sem kemur upp í hugann er að trukkurinn hafi lent í sandbleytu. Svo getur grafið undan bílum á merkilega stuttum tíma eftir að þeir stoppa.
Kv. Árni Besserwisser
10.07.2011 at 21:09 #733401Þessu tengt.
Skil nú ekki alveg þessa móðursýki. Ferðaþjónustan er einn daginn einn aðal stólpi íslensks atvinnulífs, veltir mörg hundruðum milljörðum, að eigin sögn. Næsta dag er hún að fara á hausinn og það allt út af einni brú! Er bókhaldið ekki lagi? Ekki heil brú í þessum málflutningi.
Atvinnugrein sem hvað síst er þekkt fyrir að borga skatta og skyldur vill nú að almenningur borgi brúarsmíð á heimsmettíma sennilega fyrir heimsmet í kostnaði. Nógu dýrt verður þetta samt.
Það er hins vegar allt annað mál hvort menn noti ekki tækifærið og göslist þarna yfir. Kannski hægt að búa til smá ævintýri úr þessu. Muna svo að anda með nefinu og fara varlega.
Kv. Árni Alf.
05.07.2011 at 14:40 #219665Nú er farið að vaxa í jökulám, eins og Krossá og fleiri vötnum. Fyrir yngri kynskóðina of sumt af þeirr eldri, þá köllum við,( þ.e.a.s. eldri kynslóðin og heimamenn,) jökulár venjulega jökulvötn.
Ef einhver kann eða getur sett grein sem ég skrifaði í Moggann s.l. haust á þennan vef þá held ég að það gæti hugsanlega komið einhverju að gagni. Það er ekkert grín að lenda á floti í jökulá eða vatni eins og ég venjulega kalla það.
Sjáum til hvort einhver tölvusnillingur getur gert þetta.
Greinin heitir „Hrakningar og bjargráð í jökulvötnum“ og var í Mogganum s.l haust.
30.06.2011 at 01:43 #732507Auðvitað flokkast þetta sem utanvegaakstur. Þetta þróast einfaldlega þannig að einn byrjar að fara og fljótlega er þetta orðið stjórnlaust. Sérsaklega þar sem umferð er mikil þarna framhjá. Gömul saga og ný.
Jeppamenn verða einfaldlega að viðurkenna að þeir eru sundurleit hjörð rétt eins og sauðféð á þessum slóðum. Það eru alltaf einhverjar rollur eða sauðir sem leita út frá meginhópnum þegar þetta svæði er smalað.
Í sjálfu sér finnst mér ekkert athugavert við það að fólk geti keyrt þarna uppúr og skoðað sig um. Þetta er mjög áhugavert svæði svo vægt sé til orða tekið.
Það væri jeppamönnum hins vegar til sóma ef tækist að koma þessari umferð í einn slóða en ekki hafa slóða og bílför um allt Lónstæði. Veit ekki hvort Vegagerðin eða eitthvert opinbert apparat geti komið nálægt þessu. Kannski erfitt þar sem þeir væru hugsanlega að viðurkenna utanvegaakstur.
Kv. Árni Alf.
27.06.2011 at 18:22 #732501Þjóðþrifamál fyrst menn geta ekki fylgt sömu slóð. Líklega ber minnst á svona slóða sem næst jökulgörðunum. Ekki í miðju Lónstæðinu.
Kv. Árni Alf.
-
AuthorReplies